იშვიათია სამყაროში საზოგადოება, სადაც ქალი ისეთი პატივცემული და დაფასებულია, როგორც ეს ვაინახურ თემში ხდება. მართალია, არსებობს არასწორი წარმოდგენა იმის შესახებ, თითქოსდა ვაინახებში ქალი დაჩაგრულია და არანაირ როლს არა ასრულებს საზოგადოებრივ ცხოვრებაში, რაც სინამდვილეს არ შეეფერება და სამწუხაროდ, საზოგადოებაში ამ აზრის ჩამოყალიბებას თავის მხრივ ხელი შეუწყო იგივე მცდარმა წარმოდგენამ ისლამურ სამყაროში ქალის დაჩაგრულობის შესახებ.
ყველაზე მავნე ტრადიცია, რომელსაც ქისტი ახალგაზრდები ჯიუტად ებღაუჭებიან და დღესაც მისდევენ, არის ქალის მოტაცება ცოლად შერთვის მიზნით. ეს მავნე ჩვეულება ისე აქვთ გამჯდარი სისხლში ქისტებს, რომ არც გადასახადი, არც სისხლიანი შეტაკებები და არც მკვლელობები არ მოქმედებს მათზე. ეს ის საკითხია, რომელსაც უხუცესები ყოველთვის აყენებენ დღის წესრიგში და ეძებენ გამოსავალს.
ქალის გატაცებასთან დაკავშირებით ქისტებში დამკვიდრდა ტრადიცია, რომლის მიხედვითაც მთავარი და გადამწყვეტი მოწმის სტატუსი თავად გატაცებულ ქალიშვილს დაეკისრა. ქალიშვილი თავის ნებით, გაპარვით გაჰყვა თუ გაიტაცეს, ამას მნიშვნელობა არ აქვს, ქალის ნათესავების მხრიდან კაცი და ქალი მივლენ ვაჟის ოჯახში, ნახავენ ქალიშვილს და გამოჰკითხავენ, ნებით გაჰყვა თუ ძალით გაიტაცეს. თუ ქალი იტყვის, ნებით გავყევიო, ბედნიერებას უსურვებენ და გამობრუნდებიან.
მართალია, ყოფილა ისეთი შემთხვევებიც, რომ თავის ნებით გაყოლილი ქალი უკან წაურთმევიათ, ადათობრივ სასამართლოსთვისაც გადაუციათ ასეთი საქმე, დაუფიცებიათ კიდეც ვაჟიანები, მაგრამ ეს ძალზე საფრთხილო საკითხია, რადგან ქალი კვლავ გაპარულა და მისიანები შერცხვენილი დარჩენილან.
ჩვენი დღევანდელი ისტორია კი ასეთია ხეობაში ქალ ვაჟს ერთმანეთი შეუყვარდათ, რამდენიმე წლიანი სასიყვარულო ისტორიის შემდეგ, ახალგაზრდებმა გადაწყვიტეს რომ ექორწინათ და ოჯახი შეექმნათ. რასაც ქალის ოჯახი უბრალოდ არ დათანმხდა. მიზეზი კი მხოლოდ ის იყო რომ ვაჟი არ იყო რადიკალური ისლამის ე.წ. ვაჰაბიზმის მიმდევრი.
ალბათ იკითხავთ ვიზე ვსაუბრობ ? რამზან ალხანაშვილისა და ხანგოშვილების დაპირისპირებაზე დიახ სწორედ ამ ამბავს ვყვები. თუმცა სრულწლოვანმა წყვილმა გადაწყვიტა რომ ექორწინათ. მას შემდეგ რაც ერთად ცხოვრება გადაწყვიტეს ვაჟმა ქალის ოჯახს შეატყობინა გადაწყვეტილების შესახებ. რასაც მოჰყვა სასწაული ისტერიკა გოგოს ოჯახისგან, გოგოს ოჯახმა არ იცოდა სად იყვნენ ქალ ვაჟი წასულები. ხანგოშვილების ოჯახი რამდენიმე ათეული კაცი მიუვარდა რამზან ალხანაშვილების ოჯახს იარღაით, ფიზიკურად გაუსწორდნენ. მიუხედავად იმის რომ ადგილზე იქნა გამოძახებული პოლიცია, პრაქტიკულად სამართალდამცველებმა ვერაფერი ვერ შეცვალეს.
მძიმე დაპირისპირების გამო ქალიშვილი მივიდა თუმცა მშობლებმა ის მხოლოდ ცემით კი არა, თმის თრევით წაიყვანეს. მიუხედავად იმის რომ ქალიშვილი მშობლებს უმტკიცებდა რომ არავის მოუტაცებია და იგი თავისი ნებით გაჰყვა, ადამიანს რომელიც უყვარდა მშობლებს არ მოუსმენიათ მისი სიტყვების და მასზე საჯაროდ და საქვეყნოდ კვლავ იძალადეს. ადგილზე მყოფი პოლიცია კი უმოქმედოდ უყურებდა მარიამ ხანგოშვილის დაჩაგვრას
მიუხედავად იმის რომ უხუცესთა საბჭომ მაშინ სპეციალური განცხადებაც გაავრცელა შემდეგ შინაარსით :
„პანკისი უხუცესთა საბჭომ შეისწავლა ოჯახებს შორის არსებული დავის საკითხი და დაადგინა რომ ქალ ვაჟზს მარიამ ხანგოშვილსა და რამზან ალხანაშვილს შეუძლიათ დამოუკიდებლად შეძლონ თანაცხოვრება. ვაჟს ქალი ძალდატანებით არ წაუყვანია. რაც ირკვევა რამზან ალხანაშვილის და მარიამ ხანგოშვილის გამოკითხვიდან.
ავღნიშნავთ რომ სამწუხაროდ ხანგოშვილები არ აპირებენ დაემორჩილონ უხიცესთა საბჭოს გადაწყვეტილებას თუ ადათობრივი სამართლის კანონებს, როგორც აცხადებენ ეს მათი გვარის შეურაცხყოფა იყო და ამ სირცხვილს მხოლოდ რამზან ალხანაშვილის სისხლით შეიძლება ჩამოიბანოს ეს სირცხვილი. ხანგოშვილების დამოკიდებულებიდნ ირკვევა რომ არსებობს რამზან ალხანაშვილის სიკვდილის საფრთხეც, ჩვენი ვაინხური სამართლის მიხედვით სიცოცხლის მოსპობა ყველანაირ არგუმენტს მოკლებულია.
ასევე უხუცესთა საბჭო ემიჯნება ხანგოშვილების ოჯახის გადაწყვეტილებას და აღნიშნავს რომ სრულწლოვან ქალზე ძალადობა მიუღებელია თუნდაც მათი მშობლებისგან. უხუცესები ვერ ხედავენ ვერანაირ დაბრკოლებას იმაში რომ მათი ოჯახი შეიქმნას.“
მიუხედავად თავად გვარის უფროსების გადაწყვეტილებისა მარიამ ხანგოშვილი დღემდე ოჯახური ძალადობის მსხვერპლია მშობლებისა და დედმამიშვიელბის მხრიდნ. ცალკე საკითხია რამზან ალხანაშვილის მდგომარეობა. კერძოდ მასზე ზეწოლები პერმანენტულდ გრძელდება და გოგოს გვარი მას ხელის მოკვეთით ემუქრება. აი ასეთ დროს კი თავად სახელმწიფო ისეთი უსუსრი სახით გამოიყურება რომ სასაცილოც აღარ არის.
სხვათაშორის ცდილობდა შეესწავლა რამდენიმე არასამთავრობო ორგანიზაციას ეს საკითხი თუმცა უშედეგოდ.
